"Að setja sig á háan hest"

Það er vandi að vera ríkisforstjóri yfir einni stærstu stofnun landsins- Landsvirkjun- og hafa síðan í beinum eða óbeinum  hótunum við lýðræðiskjörin yfirvöld sín.

Er hér bæði átt framkomu  við löggjafasamkomuna, Alþingi, lög  og dómstóla landsins  eins og Hæstarétt.

Sjálfssagt er að hafa málefnalega skoðun á  hinum ýmsu málum og líka sem snerta þá stofnun eða fyrirtæki sem viðkomandi er tímabundið í ábyrgð fyrir. 

Hinsvegar verður líka að gæta að ráðningarsamningi sínum, takmörkunum og verksviði.

Sérstaklega  á þetta við  þegar kemur að pólitískum álitaefnum sem eru í höndum löggjafans að setja mörk um.

Löggjafinn hefur sín rök fyrir ákvörðuninni, hvort sem einhverjum okkar líkar betur eða verr.

„Það er hrein­lega áfell­is­dóm­ur yfir lög­gjafa þess tíma að hafa ekki vandað bet­ur til verka við laga­setn­ing­una. Í dómn­um seg­ir beint að það sé ekki Hæsta­rétt­ar að leiðrétta óvandaða laga­setn­ingu,“ bæt­ir Hörður við. ( MBL: 09.07)

Það skipar enginn utanaðkomandi Alþingi fyrir verkum

Það skipar enginn Alþingi fyrir verkum hvorki hæstaréttardómarar né mikilvægir forstjórar eða aðrir sem telja sig þó merkilega.

Niðurlægingar tal og hótanir í garð yfirboðara sinna - lýðræðislega kjörins alþingi- um ábyrgð þess og ákvarðanir er vand meðfarið.

Gildir einu  hvort heldur slíkt tal  er frá dómstólum  eins og Hæstarétti eða frá  ríkissforstjóra sem hefur sitt afmarkaða starfsvið í tilteknu fyrirtæki eða stofnun þann  tíma sem hann er þar ráðinn.

Dómurinn áfellisdómur yfir löggjafanum