Þegar mér var sagt að fara með höfuð mitt til forsætisráðherra

 

Það er fróðlegt að hlusta nú á málflutning  á Alþingi um þjóðaratkvæðagreiðslu um framhald ESB-viðræðna.  Ég minnist vordaganna 2009 á Alþingi þegar umsóknin um aðild að ESB var á dagskrá og þröngvað í gegnum þingið.   Forystumenn þáverandi ríkisstjórnarflokka , Samfylkingar og Vinstri grænna  lögðust afdráttarlaust gegn því að þjóðin yrði fyrst spurð, þegar aðildarumsóknin var til umfjöllunar á Alþingi .  Ég var yfirlýstur andstæðingur umsóknarinnar og sagðist myndi greiða atkvæði gegn umsóknartillögunni.  Það hafði legið fyrir frá myndun ríkisstjórnar.  Þegar  fram kom tillaga um að þjóðin yrði spurð áður en sótt væri um studdi ég þá tillögu og lýsti því yfir á þingflokksfundi.  Enda var það í samræmi við þá yfirlýsingu, að hver þingmaður færi eftir sinni sannfæringu í þessu máli utan þings sem innan, eins og formaðurinn orðaði það í atkvæðaskýringu sinni.  Fyrir atkvæðagreiðsluna voru haldnir neyðarfundir í stjórnarþingflokkunum,  þegar ljóst var að mögulega nyti tillaga um þjóðaratkvæðagreiðslu meirihlutastuðnings á Alþingi.

Forystulið beggja ríkisstjórnarflokkanna lagðist afar hart gegn þjóðaratkvæðagreiðslu þá. Forysta VG var þá  nýbúin að ganga á bak orða sinna um andstöðu við aðildumsókn í aðdraganda kosninga, enda gekk sú ákvörðun   þvert á stefnu flokksins. Var því haldið fram að yrði farið þá  í þjóðaratkvæðagreiðslu um hvort sækja ætti um, færi  stjórnarsamstarfið  samstundis út um  þúfur. Samfylkingin, sem hafði ESB umsókn  þá sem fyrr og síðar sem sitt eina mál leit á það sem stjórnarslit ef þingsályktun um þjóðaratkvæðagreiðslu yrði samþykkt á Alþingi. Hún hafði áður látið steyta á aðildarumsókn í samstarfinu við Sjálfstæðisflokkinn.

Þegar kom svo í fréttum að tillaga um þjóðaratkvæðagreiðslu nyti stuðnings hóps þingmanna  Vinstri grænna og gæti orðið samþykkt fylltust öll herbergi þinghússins af reyk. Á þingflokksfundi VG um málið var stemmingin þrunginn og þegar ég sagðist myndi styðja þjóðaratkvæðagreiðslu, féll sú ákvörðun vægast sagt í mjög grýttan jarðveg.  Var mér þá einfaldlega hótað  brottrekstri úr ríkisstjórn af formönnum beggja stjórnarflokkanna.  Eða eins og formaður Vg orðaði það, þá var mér ætlað að ganga á fund forsætisráðherra.

Ögmundur Jónasson,  sem  lagði mikið  í sölurnar fyrir myndun fyrrverandi  ríkisstjórnar, stóð þá upp og tilkynnti að  ef Jón Bjarnason ætti að ganga með höfuð sitt á fati til forsætisráðherra þá myndi heilbrigðisráðherra ganga sömu leið.   Alkunna var að forsætisráðherra tók einstaka þingmenn undir vegg  fyrir atkvæðagreiðsluna eða  gekk á milli sæta í þingsal.  Var þó búið að samþykkja áður  að umsókn að ESB væri ekki ríkisstjórnarmál og hver og einn þingmaður talaði fyrir og greiddi atkvæði í þeim málum samkvæmt sannfæringu sinni.

Þeir sem vildu kíkja í pakkann hafa fengið sín svör.  Framhjá Maastrichtsáttmála, Lissabonsáttmála, Kaupmannahafnaviðum, lögum og reglum ESB  verður ekki gengið.  Ísland verður að taka yfir öll skilyrði Evrópusambandsins refjalaust.

Það er því dapurt að horfa á þingmenn Vg halda hverja ræðuna á fætur annarri um áframhald  aðlögunarsamninga við ESB,  viðræður, sem þeir vita að voru löngu komnir í strand.  Kröfur ESB um forræði í sjávarútvegsmálum, landbúnaðarmálum  sem og  samningum við önnur ríki einar sér ganga þvert á þá fyrirvara sem Alþingi setti 2009.