Breiðu spjótin

Athygli vekur hversu  heiftug umræðan er um tillöguna að Alþingi afturkalli ákæru sína á hendur Geir H. Haarde.

 Hvað svo sem mönnum finnst um þessa tillögu hefur hún verið úrskurðuð þingtæk og að mínu mati eðlilegt að hún fái þingræðislega meðferð og málefnalega vinnu af hálfu Alþingis.

 Sumir þingmenn virðast hafa tekið sér einkarétt á orðbragði eins og „sótraftar“  um félaga sína sem gera málefnalega og áreitislaust grein fyrir skoðunum sínum.

Kallað er eftir afsögn ráðherra og þingmanna og talað er um svik.

Fyrir suma kann þessi málflutningur að  vera nauðsynlegur til að draga athyglina frá  eigin svikum  eins og t.d. í ESB málunum.

Aðrir kunna að vera  í vörn fyrir forystumenn Samfylkingarinnar sem sátu í hrunstjórninni og dönsuðu þar með Sjálfstæðisflokknum,  en horfa nú gleiðbrosandi á.

Fyrir mér er þetta því miður of kunnuglegt  orðbragð. 

 Þetta er hluti af aðför til losa sig við öfluga félaga  úr trúnaðarstörfum eða ýta þeim úr flokknum.

Þessari aðför er beint gegn þeim sem standa í stafni á skútu þeirra hugsjóna sem, Vinstrihreyfingin  grænt framboð var stofnuð um.

Með þessum hætti  var aðförin að þingmönnunum Atla Gíslasyni, Ásmundi Einari Daðasyni og Lilju Mósesdóttur.

Og nú skal láta sverfa til stáls gagnvart Ögmundi Jónassyni og Guðfríði Lilju Grétarsdóttur.

Er nema von að félögum í VG  um allt land blöskri.